Godfried Beumers
De weergoden zijn de tweejaarlijkse TransplantERENdag, zoals al eerder ook nu opnieuw georganiseerd door Stichting Nationaal Donor Monument, blijkbaar structureel goed gezind. Alweer is Naarden het pittoreske decor voor deze bijzondere dag. Alweer glanzen de Grote Kerk en het Nationale Donor Monument tevreden en verwelkomend in het zomerse zonlicht. Opnieuw liggen er tientallen boeketten bloemen, met ontroerende verhalen op kaartjes en briefjes, aan de voet van het mooie Donor Monument.
En alweer zijn meer dan vierhonderd getransplanteerden, hun dierbaren, nabestaanden van overledenen die donor werden, donoren bij leven en andere betrokkenen bijeen. Samen kijken ze op deze middag terug en eren ze de donoren, samen kijken ze vooruit en vieren ze het leven.
Overal om je heen hoor je meteen flarden van bijzondere verhalen vol bewondering en dankbaarheid. Flardenn die direct raken aan eigen ervaringen rond transplantatie en donatie. Verhalen die de eigen wereld meteen groter en de luisteraar invoelender maken. De herdenking begint hier buiten al, ruim een uur voor aanvang van de officiële bijeenkomst.
Het programma van deze elfde editie leek dit jaar uit enkel gouden bijdragen te bestaan. Evenwichtiger, fraaier opgebouwd – en het gehele scala van ervaringen omvattend – was de samenstelling van deze bijeenkomst nog niet eerder, lijkt mij.
Willeke Heijstee en Kelvin Klaassen, beiden gezegend met een stem als een klok en ontroerend en uiterst muzikaal bijgestaan door Koen Gijsman – piano en Annabel Schouten – viool én zang, leverden niet alleen instrumentaal en vocaal, maar ook inhoudelijk een zeer wezenlijk bijdrage aan de herdenking. Gezamenlijk vertolkten ze namelijk een bont scala aan liedjes dat door de vertellers was ‘aangevraagd’. Aan de hand van die favoriete songs vertelden de vijf namelijk hun zeer persoonlijke en indringende verhaal rond donatie en transplantatie.
Nicole Jacobs en Jaline Meetsma, allebei moeder, vertelden gezamenlijk een verhaal over wanhoop en hoop, over dood en leven. Waar de een afscheid moest nemen van haar zoon – die donor werd – mocht de ander zich verheugen in het herstel van haar kleine dochter die een nieuwe lever kreeg.
‘Wat ben ik trots op jouw korte leven en je donorschap’ memoreerde de ene moeder, terwijl de andere hoopte dat ‘ook vandaag weer een goede dag voor haar kleine meid zou blijken te zijn.’
Ester van Drogenbroek vertelde over de wonderen die door een transplantatie, meer dan twintig jaar geleden, haar leven sindsdien verrijken:
‘Door een beschadigde lever werd ik jarenlang niet ongesteld. Op de vraag of ik ooit kinderen zou kunnen krijgen, kwam geen antwoord. Nu heb ik twee bijna volwassen dochters. Zo maar twee wonderen in mijn leven.’
Aline Dijkshoorn gaf een van haar nieren aan een goede vriend, Jan Bausch. Opgewekt van toon vertelden zij over hun gezamenlijke en voor buitenstaanders bijzondere ervaringen. Hun vriendschap – met veel appjes – lijkt in hun ogen misschien gewoon, maar is natuurlijk bijzonder. Toch blijft vooral Aline nuchter: ‘een nier doneren is best te doen, daar hoef je geen held of heldin voor te zijn.’
Dingeman Coumou, gitarist van beroep, verloor zijn vrouw. Hij nam de beslissing dat zij donor zou worden. Er fonkelden heel wat stille tranen bij zijn diep doorleefd en gevoelig gitaarspel.
Louise Broekhuijsen las ingetogen en daardoor extra ontroerend een aantal gedachtenbriefjes, die door bezoekers bij het monument waren neergelegd.
Willeke Heijstee besloot de middag met ZING DAN:
Zing dan en laat de wereld horen: "Dit is mijn lied"
Zing dan: "Ik heb een hoop verloren, maar ik geniet!"
Die zinderende woorden markeerden het eind van een stemmige en optimistische bijeenkomst! Er waren na afloop terecht prachtige boeketten voor alle uitvoerenden, er waren hapjes en drankjes. Er waren geanimeerde gesprekken.
Het mag duidelijk zijn dat deze elfde TransplantERENdag meer dan geslaagd is en hopelijk in 2020 een twaalfde editie krijgt!
