Meer dan 450 mensen waren aanwezig op deze mooie, zonnige dag! We mogen dus met een gerust hart spreken over een geslaagde dag en we bieden u dan ook op deze plaats een overzicht met foto's, toespraken, publicaties en nog veel meer. De commissie wenst u dan ook veel lees en kijk plezier!
TransplantERENdag 2012 – Grote Kerk te Naarden
Herinner ik me het geluid van de klok in de vierkante kerktoren van de Grote Kerk als robuust of helder bij het slaan van het eerste middaguur? Herinner ik me de veertien sportief geklede mannen en vrouwen, ooit getransplanteerd, en nu met grote fakkels in hun handen, als een erehaag bij het Donormonument of als zo gezond mogelijke mensen?
Herinner ik me de schuifelende rij getransplanteerden, familieleden, partners, nabestaanden van orgaandonoren, donoren bij leven en andere betrokkenen als dankbaar? Bedroefd? Of levend tussen al die nuances?
En het meer dan manshoge monument zelf, ‘De Klim’ geheten, herinner ik me dat als symbool voor mijn ziekte en herstel en de dood van mijn onbekende donor? Of als een balancerend beeld, deels donker, deels blinkend als goud?
Herinner ik me het zwijgen, of het fluisteren, of het lachen op die zaterdagse middag? Het wegpinken van een traan? De frisse wind? Of de zon? De bonte bloemen, de blauwe lucht?
Binnen in de prachtige kerk zoeken honderden mensen een plekje. Iemand speelt – onversterkt en ingetogen – op zijn zilveren dwarsfluit terwijl hij door het voorplecht van de kerk wandelt. Herinner ik me de melodie of de fraaie akoestiek? Enorme boeketten bonte zomerbloemen versieren het kleine podium. Bontgekleurde kaarsen wachten in een cirkel…
Bart Pijpers, voorzitter van de zich vernieuwende voorbereidingscommissie van TransplantERENdag, heet iedereen welkom. Zijn stropdas – een regenboog – herhaalt de kleuren van bloemen en kaarsen. De blond gekrulde Midas, steekt een grote kaars aan. Hij zal die middag alle sprekers en musici helpen met het ontsteken van de kaarsen die op een centraal opgestelde, grote krans zijn bevestigd. Tegen het eind van de herdenking, als alle kaarsen branden, zal er een volle minuut worden gezwegen om aan alle verhalen te denken die niet verteld werden: omdat ze te persoonlijk waren, omdat ze nog wachten in iemands hoofd, achter iemands tong. Verhalen van pijn of troost, angst of opluchting. Verhalen van wanhopige familieleden en opererende artsen, verhalen over wel of niet sterven…
Arwin Kluft, een lyrische tenor, ontroert velen met de bijzonder ingetogen gezongen woorden let him live…
Zelf ben ik van plan om me van Kim Moelands – longgetransplanteerd – haar stralende glimlach te herinneren als ze vertelt over haar grenzeloos geluk. Van presentatrice Hetty de Jong zal mij als eerste haar zachte oogopslag bijblijven zodra ze over haar twee dochters verteld: beiden nierpatiënt, beiden getransplanteerd, een van hen gered door een nier van Hetty: een moeder die twee keer aan één dochter het leven geeft!
Mariëlle Asselbergs, de tweede presentatrice, heeft een bijna wild te noemen lach als ze stralend van geluk door haar zoontje Midas geholpen wordt om een kaars aan te steken. Die jongen, de kleine prins, zou er niet geweest zijn als een donorlever háár leven niet gered had. Zo geeft een onbekende twee keer het leven door.
Van moeder Gea Schuurmann herinner ik me haar zachte stem en haar rustige blik als er tóch tranen komen, wanneer ze vertelt over de beslissing die zij en haar man namen. Hun stervende dochter mag donor worden om andere ouders dit niet te dragen verdriet van een doodgaand kind te besparen. Dank voor die gedachte!
Van fluitist Pip van Steen, dierbare vriend en begaafd toonkunstenaar, zal ik me vooral zijn zacht stampende voeten herinneren. Zo gaven ze stuwend maat, ritme en richting aan het gepassioneerd gespeelde Libertango van Piazzolla.
Van de voorgelezen gedachten, briefjes die door vele bezoekers bij het monument waren neergelegd, herinner ik me het eerst een felgeel papier met woorden van een dankbare partner van een getransplanteerde: ‘Ooit, na je dood, zoiets te kunnen betekenen als leven doorgeven aan een ander… zoiets doe je, dat wil je!’
Al die zwaar beproefde partners, levend met angst, hoop, en het sterke verlangen om flink te zijn en pijn en ontreddering te helpen dragen!
De rode hoge lakschoenen, stevige stappers, van Pien van der Hoff zal ik niet makkelijk vergeten. Ze dragen die stoere, kleine vrouw naar de lessenaar op het podium. Pien liet zich inspireren om Samaritaans donor te worden door een wanhopige vrouw die ze ooit in het Groningse UMC zag rondrennen met de vraag: ‘Wilt u een nier aan mijn dochtertje geven? Ze gaat dood!’
Voor mijzelf zal ik nooit vergeten dat De Dood mij een tweede kans gaf. Een kans met een opdracht die ik, mede namens mijn donor, als een zoete plicht zal proberen te realiseren. Het leven koesteren en doorgeven aan wie na ons komen…
Van Mijke Smit herinner ik me de frêle gestalte, de lange blonde haren en de betekenis van sport voor haar en veel getransplanteerden, terwijl Tim de Graeve, de zachtmoedige en bloedjong ogende blueszanger uit Gent niet gauw vergeten wordt omdat hij durfde te zingen over de pijn die wij allen, daar in die kerk aanwezig, maar al te goed kennen…
En dan was er actrice Petra Laseur, jeugdig in lijf, hart, geest en stem. Voor een televisieprogramma over Samaritaans doneren was ze afgewezen: ze was te nuchter. Maar, zoals ze met een vrolijke flikkering in haar heldere ogen opmerkte: ‘Ach, een nuchtere nier doet het ook!’
Ik zal me de bonte kaarsen herinneren. De minuut stilte. De ronddolende gedachten, flarden van verhalen, aanzetten om elkaars levens te delen…
En vooral die ene vrouw wil ik niet vergeten: anderhalf jaar geleden verloor ze haar man. Ook hij was donor. Zij was naar Naarden gekomen om troost te zoeken. Die had ze gekregen. En toch…
Ze had zich eenzaam gevoeld, daar tijdens die bijeenkomst, te midden van al die genegenheid en warmte.
Hadden wij iets meer kunnen doen om die eenzaamheid te verlichten, heb ik haar gevraagd.
Haar antwoord was dat we genoeg hadden gedaan.
Mijn verdriet wordt er niet minder om, zei ze, maar wel draaglijker.
